Autumn

29 oktober 2008 - 21:55

De vijg laat haar bladeren vallen. Paradise lost. Eva revisited? Slippers gaan in de kast, laarzen worden gepoetst. Er is geen ontkomen aan. Gretig worden de late zonnestralen op het water van de Maas opgeslurpt. Er is pijn, verdriet, er wordt geleden. Maar in de kelder wachten de dahliaknollen geduldig op betere tijden. Er is nog hoop. Nu een mooi gedicht van dichter/vriend Han Berghs:

van oktober

hoewel ik mij steeds meer bewust ben van de tijdelijkheid van het leven
put ik troost uit de kleuren van oktober
de bronstige bomen met hun goudgele en rode bladertooi
daaronder hun vruchten en zaden in volle glorie
klaar voor het indalen in nieuw leven
en zou de boom door de bijl geveld,
de zaden zijn gered en zullen nieuwe levens brengen
een wedergeboorte als opstanding uit een stervend verleden
bronstig, in de herfsttij van mijn leven, gaat ook mijn zaad zijns weegs
na mij zal het leven verder leven, verder,
als zaaddonor van oktober

met excuses aan Han dat de indeling van de strofen niet zo is als in de bundel, maar dat is een weblog technisch probleem waar ik nog geen oplossing voor heb gevonden.

Stilte

2 oktober 2008 - 16:29

Herfst maakt poëtisch. Ik weet niet hoe het komt, maar iedere keer als mijn lievelingsmaand voorbij is, en Oktober zijn intrede doet, overvalt me een soort weemoed en verlang ik naar gedichten. Bij het opruimen van het atelier vond ik een keurig ingelijst tekstje dat ik destijds op de Academie voor het vak letter tekenen met een mooie kaligrafeerpen en met het puntje van mijn tong tussen mijn lippen, had opgetekend:

Nu glijdt de herfst met handevol melkwit licht roestende bladeren rijpende appels en een uit bedachtzame geluiden samengestelde stilte.

Jammer dat ik er destijds niet bij heb geschreven wie de maker van dit gedicht was. Ik blijf het prachtig vinden. Vooral die laatste zin: en een uit bedachtzame geluiden samengestelde stilte. Probeer je dat eens voor te stellen: hoe klinkt zo'n stilte, en als hij uit geluiden is samengesteld, spreek je dan nog van stilte? Volgens mij wel, het is iets op kousevoeten, subtiel, breekbaar en oh zo uniek.

Nourishment for the soul...

22 augustus 2008 - 14:58

...consolation for the heart... inspiration for the mind. Deze tekst las ik enkele weken geleden op een bord in het Lake Manyara Park in Tanzania. Hoe waar! In 10 dagen tijd hebben we startend vanuit de Masai Mara in Kenia, rijdend naar de Serengeti in Tanzania, de migratie van de gnoe's kunnen aanschouwen. Wat een ongelooflijk indrukwekkend schouwspel. Er wordt wel eens van de gnoe gezegd dat hij door God in elkaar is gezet toen hij nog wat "onderdelen" over had na het creëren van de "mooie" dieren. een soort van broddellap. Daar ben ik het volstrekt niet mee eens. Ik vind ze geweldig, met hun iets te grote kop, hun grijze hoorns, zwarte manen en taupe kleurige vacht. Soms raakten we midden in een kudde verzeild, en kon je in het stof en geknor eindeloos foto's maken. Grote witte doeken staan dan nu ook ongeduldig te wachten! Maar niet alleen de dieren zijn een reden om naar dit deel van Afrika te gaan. De landschappen zijn minstens zo imposant. Als je hele dagen over stoffige zandwegen aan het hobbelen bent, en je kijkt naar wat er gratis en voor niets aan je ogen voorbij glijdt, komen er vanzelf allerlei gedachten bij je op. Zeker ook als je af en toe een I pod in je oren hebt. Dan is het alsof je je eigen film aan het maken bent. In mijn dagboekje schreef ik bijvoorbeeld: "verlaten, dor landschap. Pistache kleurige bomen met stekels. Een vrouw in oranje lap en oorringen die schitteren in de zon." "In een stofwolk een eenzame rode schim: Masai met geit." En dan hoor je Sting zingen: "Give me water, give me inspiration..." De regen klettert inmiddels weer op mijn atelierdak, maar met gesloten ogen hoor en ruik ik het weer allemaal.

Solveig's lied

2 juni 2008 - 14:23

Ai....weer veel te lang niet geschreven! Ga geen excuus bedenken, maar voel me toch een beetje schuldig. Toen ik het laatste bericht schreef, was het nog geen lente, en nu heb ik de airco aan in mijn anders veel te warme atelier. Precies een week geleden speelden we met onze band Flow voor een uitverkochte zaal in het Theater aan het Vrijthof. Guido Wevers, de directeur, presenteerde zijn nieuwe theaterseizoen in een wervelende show vol gasten, muziek en voorproefjes van wat er komen gaat. Aan het eind van de avond werden de gloednieuwe brochures uitgereikt onder het genot van een drankje. Een mooi initiatief, en fijn om er aan mee te mogen werken! Een belangrijke kerstproductie wordt Peer Gynt, een drama in vijf bedrijven van Hendrik Ibsen in de regie van Ted Keijser i.s.m Opera Zuid. Mij was gevraagd om Solveig's lied te zingen. Ik stond daar op een decor van kartonnen dozen achter een wand van gaasdoek. Van achteren belicht en zwevend in de rook. Ik zag niets, alles was donker. De pianist legde de eerste tonen neer, de saxofoniste viel in en ik steeg op, volledig opgaand in de rol van Solveig, die zo vele jaren op haar geliefde Peer had moeten wachten... "Misschien gaan er dagen en maanden voorbij.. en jaren voorbij. Dagen vol daden en nachten vol dromen, en nachten vol dromen. Maar eenmaal dat weet ik, eens zul jij komen eens, zul jij komen eens. Jij bent naar geen ander op weg dan naar mij, op weg dan naar mij."

Lucian Freud

13 maart 2008 - 09:24

Ze ligt daar stil op het witte laken. Naakt, verwrongen, het diagonaal geplaatste ijzeren bed. Haar blik is afgewend, alsof ze zich schaamt voor haar mager vrouwenvlees. Vaal wit, blauwgrijs, bruinroze en rozerood. De schilder kijkt van bovenaf op haar neer en legt haar dwingend vast. Een ziel zonder omhulsel in een lege anonieme ruimte. Botten, aderen, spieren en pezen. Een kwelling, uitputting. Breekbaar en onbeholpen, ongenaakbaar en kwetsbaar. Volstrekt eenzaam in een mysterieuze slaap. Lucian Freud. Gemeentemuseum Den Haag t/m 8 juni 2008