Rauw en teder

26 oktober 2007 - 14:54

Stond er boven het paginagrote artikel zaterdag 20 oktober in het Vervolg van de Volkskrant. Op wie kan dat anders slaan dan op Jan Wolkers, die de dag ervoor op 81 jarige leeftijd overleed. Ik ben er de hele week mee bezig geweest. Het lijkt zo kort geleden, dat ik Turks Fruit met rode koontjes las..[ nu leest onze zoon van 16 het met niet minder gloeiende oorschelpen.] En toen ik later de film in Theater Tuschinski in Amsterdam zag, gezeten op het rode pluche in het schellinkje, viel er tijdens een heftige scène plotseling een zware natte winterjas op mijn hoofd van het bovengelegen balkon. Ik ruik nu nog de natte wol. Jan Wolkers was tijdloos, van alle generaties, ook al is hij van de generatie van mijn ouders. Een tijdje geleden las ik het volgende gedicht van zijn hand: Na de zomer De kreukels van het loof Vermoeid gesteente met flinterdunne nerven Dat zijn bladeren ontvouwt En neer laten dalen Tot geel geschuifel. Het lila van de herfst Op witte stelen zakt weg in drassigheid Het besef: Wij waren Er even bij- een voetstap Die geen echo achterlaat. Wat een pracht mens, wat een kunstenaar. Vlak voor zijn dood vroeg hij of hij nog iets kon eten. Zijn vrouw Karina maakte twee boterhammen met bessen gelei klaar. Na drie stukjes zei hij: "Zo is het genoeg." Mooie laatste woorden. Maar Karina's laatste woorden tot hem waren: "Jan, je moet niet alleen kauwen, maar ook eten." Minstens zo prachtig, woorden om lang over na te denken.

Jan Wolkers