Pura Vida
16 december 2014 - 11:04
De swingende chemicus waar ik in het vorige blog over vertelde wilde eigenlijk dolgraag boswachter worden.
Ook al koos hij een ander beroep, zijn liefde voor alles wat bloeit en groeit is groot: of het nu het broeierige regenwoud van Costa Rica is, of het krokusje in zijn achtertuin, de hagedissen in Cuba of de verdwaalde bij in de keuken, alles behandelt hij met het grootste respect.
Geen wonder dat hij zo graag en vakkundig fotografeert.
Hij richt zijn lens op alles wat zijn aandacht trekt, dus ook de medemens.
Maar zijn "boswachtershart" gaat ook sneller kloppen van Zuid Amerikaanse muziek en met name de salsa.Hij is een geoefend danser en het is een feest om hem samen met zijn partner te zien bewegen op de zwoele klanken van een Montuno…
De basis van dit Amulet [collage op hout] vormt dan ook een stuk bladmuziek van deze Cubaanse salsa variatie.
Het centrum is een loep met daaronder een insect en heeft te maken met zijn focus.
De papaverbollen links en rechts komen uit zijn eigen verzameling en symboliseren zijn liefde voor de natuur.
Het Mexicaanse reisaltaartje zal hem beschermen op zijn verre reizen.
El Corazon en de rode peper staan voor de passie en op de verweerde roestige plaat kruipen de hagedissen als in de stegen van Havana.
Een typische Costaricaanse uitdrukking is: " Pura Vida" wat letterlijk vertaald
"puur leven" betekent.
Een andere betekenis is "genieten".
En dat kan deze man als geen ander!
The Roaring Fifties
20 november 2014 - 21:12
Vijftig worden betekende vroeger dat je je langzaam terugtrok uit het actieve leven en dat je, gelaten en hopelijk tevreden, je blik richtte op de komende jaren die gekleurd zouden worden met logerende kleinkinderen, kopjes thee met de buurvrouw, misschien samen nog een reisje langs de Rijn en een praktisch geknipte korte grijze coupe…
Gelukkig ziet de vijftiger van nu er heel anders uit...
Alive and kicking, misschien wat illusies armer, maar wijzer en vol plannen en vastbesloten het leven te vieren!
Zo ook deze bruisende vrouw die mij vroeg een Amulet [collage op hout] te maken om deze mijlpaal te vereeuwigen.
Ik vroeg haar en haar man om achtergrondinformatie zodat ik een persoonlijk, op maat gesneden verhaal kon maken.
Ze bleken samen zeer reislustig te zijn en hun reis naar India vormde een absoluut hoogtepunt.
Ik bewonderde hun fotoboek en liet me inspireren door de portretten, de kleuren, het landschap
en dompelde me als het ware onder in die magische cultuur.
De kaart, de linten, de belletjes en kwastjes, de antieke enkelband en het bankbiljet geven de Indiase sfeer weer, en horen ook bij de lichte, vrolijke kant van deze vrouw.
De ruwe plank met boomschors waar de collage op bevestigd is, staat voor haar "aardse" kant.
Een van haar passies is salsa dansen, met een voorkeur voor de "Bachata".
Daar verwijs ik naar onder aan de plank.
Ook is ze dol op koken voor haar vrienden die allemaal mogen aanschuiven aan haar lange, gastvrije eettafel…het lepeltje staat daar symbool voor.
Maar bovenal is zij de trotse moeder van een tweeling!
Twee prachtige volwassen dochters, haar parels!
In mijn volgende blog beschrijf ik een Amulet voor een swingende chemicus...
Rouwverwerking
14 november 2012 - 16:07
Twee jaar en negen maanden geleden schreef ik mijn laatste blogje.
De enkeling die in de tussentijd misschien nog een keer mijn weblog had aangeklikt heeft inmiddels moedeloos de hoop laten varen dat er ooit nog een teken van leven van mijn kant zou komen.
En laten we eerlijk zijn: in dit snelle tijdperk van Facebook, Twitter en alle mogelijke sociale media is een weblog hopeloos ouderwets..Toch heb ik besloten om de pen weer op te nemen en regelmatig wat van me te laten horen [en wie weet ga ik dan na lang aarzelen toch ook een keer op Facebook..]
De reden, dat ik zo lang uit de ether ben geweest had alles te maken met enorme veranderingen in mijn persoonlijke leven. Daar is de laatste 2 jaar alle aandacht en energie naar toe gegaan. Nu ben ik in een nieuwe fase terecht gekomen , het stof is gaan liggen en ik voel weer van alles " borrelen".
Als beeldend kunstenaar en zangeres is het niet eenvoudig om je in de huidige crisis staande te houden, maar gelukkig komen er langzamerhand weer projecten op mijn pad.
Zo wil ik b.v mijn Amuletten [ Collages op hout, zie galerie] in gaan zetten bij Rouwverwerking.
Als een dierbare gestorven is, wil je graag een herinnering aan die persoon.
Je kunt een foto neerzetten, met een kaarsje erbij, maar je kunt mij ook een opdracht geven om een herinnerings-amulet te maken. Misschien heb je nog een leesbril van je oma, of de mondharmonica van je opa, een stukje gordijnstof, een briefje, een foto, het kan van alles zijn!
In combinatie met de vele materialen die ik zelf verzamel, ontstaat er dan een uniek kunstwerkje. Een andere mogelijkheid is, dat je onder mijn begeleiding hier in mijn atelier , zelf een amulet maakt.
Ik denk zelf dat zo'n Amulet troost en vreugde kan brengen en het een positieve manier zal zijn om de rouw te verwerken.
Nu nog een goede folder ontwerpen en het " wereldkundig" maken...Bij deze een eerste voorzichtige poging , wordt vervolgd....Back on the Blog !
Het snelle leven
31 maart 2010 - 21:30
"Waarom het leven sneller gaat als je ouder wordt", is de titel van een boek geschreven door Douwe Draaisma. Ik kocht het ooit voor mijn schoonvader, en nu hij er niet meer is, en het ergens in onze boekenkast moet staan, ben ik er naarstig naar op zoek. Ik bedoel: precies 2 maanden geleden schreef ik het vorige stukje, en ik dacht dat het vorige week was...het leven lijkt een sneltrein en ik heb geen flauw idee waar de noodrem zit. Misschien heeft meneer Draaisma daar een antwoord op, en wellicht ook op de volgende vragen: Waarom herinneren we ons bijna niets meer van onze vroegste jeugd, de tijd voor ons derde levensjaar? Hoe komt het dat geuren herinneringen oproepen? Waardoor zien stervenden soms hun hele leven aan zich voorbij trekken? Stuk voor stuk vragen die te maken hebben met het geheugen, dat raadselachtige fenomeen van de menselijke geest dat ons maakt tot wie we zijn, maar ons ook geregeld voor de gek houdt. Dan denk ik aan mijn lieve moeder die aan de ziekte van Alzheimer lijdt. In dit kader ben ik bezig met een zoektocht naar de betekenis van muziek in ons leven. Toen wij onlangs een "Sentimental Journey" programma brachten in de zorginstelling waar mijn moeder woont, namen we de mensen mee op een reisje naar de 30er, 40er, 50er jaren, en vulde de zaal zich met ieders herinneringen. We zagen weemoed, maar ook veel blijdschap en herkenning, en vooral veel genietende gezichten! Wat voor herinneringen/associaties roept muziek op? Hoe komt het dat als je een nummer op de radio hoort onlosmakelijk de geur van Clearasil je neusgaten binnendringt omdat je als 12 jarige op dat plaatje met een puisterige jongen hebt gedanst op je eerste schoolfeest? Ik denk dat met name muziek je zintuigen op zijn scherpst zet. Muziek neemt je mee op reis...een reis naar het verleden, naar de toekomst maar brengt je ook in het heden. Er is inmiddels voorzichtig een plan geboren om hierover een theater programmaatje te maken... Het broedseizoen is geopend!
Schaamrood
31 januari 2010 - 20:48
Met schaamrood op de kaken schrijf ik dit nieuwe stukje. "Thuiskomen" bedacht ik liggend onder een boom, genietend van de nazomer, en nu zit ik met twee truien aan op de grond van het atelier de stukken te inventariseren die we de afgelopen drie jaar bij Guido Wevers gespeeld hebben tijdens de zondagmiddagen in de kleine zaal van het Theater aan het Vrijthof. 21 februari valt voorlopig [of definitief?] het doek voor de Vrijthofband. Heel jammer, we hebben met veel plezier de zondagmiddag ontmoetingen van Guido met onze muziek omlijst. Maar een mens kan niet alle wateren tegelijk bezeilen, en Guido kan zich nu geconcentreerd bezig houden met Maastricht als [toekomstige?] culturele hoofdstad. Toen ik de teksten van de nummers door mijn handen liet gaan, vielen me met name de Nederlandstalige op. Heerlijk om "Lef" te zingen, of "De appels op de tafelsprei" . Maar ook de liedjes van Eva de Roovere [Fantastig Toch] inclusief een poging om haar Vlaamse tongval eer aan te doen......
Vroeger luisterde ik nauwelijks naar Nederlandstalig repertoire, maar dat is sinds de Kleine Zaal compleet veranderd. Wat wordt er prachtige muziek geschreven en vertolkt! Op You Tube surf ik van Wende Snijders naar Jenny Arean, van Brigitte Kaandorp naar Ramses Shaffy, van Ellen ten Damme naar Karin Bloemen, van Mathilde Santing naar Bløf etc. Ik hou van uitdagingen: misschien ga ik me ook eens voorzichtig wagen aan een eigen tekst..... Waarschijnlijk is alles al bezongen, maar toch is het interessant om je eigen woorden te vinden. Ik sluit af met de overbodige, doch hoopvolle mededeling dat het morgen 1 februari is, en dat ik de sneeuwklokjes de grond uit ga kijken.....