Thuiskomen
30 september 2009 - 21:46
Toen ik het laatste bericht schreef, had ik het gevoel dat de hernia zich aan het terugtrekken was, maar dat was iets te optimistisch gedacht...Uiteindelijk heeft het zo'n drie en een halve maand geduurd voordat ik pijnvrij was, en weer kon slapen.
Wat een opluchting! Afgezien van af en toe een "priklimonade" arm en een flink gebrek aan energie, voel ik me bijna weer de oude, hoewel de nieuwe Patrice voortaan beter naar haar lijf zal luisteren.
Afgelopen weekend was ik in Aubel om te genieten van de rust en misschien wel de laatste mooie dagen van dit jaar.
Ik lag daar op een ligstoel met gesloten ogen te luisteren naar alles om me heen en heb toen deze tekst geschreven:
Thuiskomen
Thuiskomen door te luisteren..
een tractor, een motor die optrekt,
geritsel van bladeren,
de doffe plof van de noot die valt
Een vliegtuig, een vogel,
een traag insect.
De wind in de appelboom,
soms een wandelaar
of een klossend paard.
Ik raap en pel de noten,
nat en kwetsbaar
liggen ze in de late zon.
De spinnewebben als zijde in de rozen,
klaar voor een nieuw seizoen.
Kon het altijd maar zo blijven,
zacht en warm, rijp verstild.
De laatste dagen van September,
het stemt weemoedig, kalm en mild.
Hardnekkig
26 juni 2009 - 16:59
Voordat ik een nieuw bericht schrijf, lees ik altijd eerst even het laatste, in dit geval: "Spring is in the air". Het woord "hardnekkig" in de laatste zin had een "Glow in the Dark" effect op me. De afgelopen 3 weken ben ik gekluisterd aan bed/stoel/huis. Een op zijn zachtst gezegd vreemde ervaring voor zo'n vrije vogel als ik. De reden is een nekhernia, die maar met moeite afscheid van me kan nemen, en waar ik inmiddels al zo aan gewend ben geraakt, dat ik me bijna niet kan voorstellen hoe het was om zonder pijn te leven. Naast de talloze bezoeken aan artsen en therapeuten, heb ik veel gelegen en dus tijd gehad om na te denken. Na te denken over de les die ik hieruit kan leren. Beseffend dat ik het toch anders in mijn leven moet gaan aanpakken om straks niet weer in deze valkuil te stappen.... Dankbaar voor alle steun van mijn dierbaren.. Stiekem genietend van de stapel boeken die ik verslonden heb. Nu de pijn minder is en ik weer wat op adem kom, zijn mijn op scherp staande zenuwen gelukkig weer ontvankelijk voor andere prikkels. Tekst, muziek, beeld, alles komt 3x zo hard binnen en kan me diep ontroeren. Zo ook deze advertentie van het Oerol Festival op Terschelling waar o.a Wende Snijders optrad: VRIJPLAATS Een plek waar de wind door je hoofd waait. Waar je doet waar je buik van gaat zingen, waar je droomt, zoveel je kan waar je bent wie je bent. Een plek waar je nooit verdwalen kunt, een plek waar de vrijheid woont: Daar wil ik zijn. En als ik daarvan vertrek, neem ik die plek mee. Overal waar ik nog komen ga. Wende, zingen/dansen/spelen/maken
Spring is in the air
2 april 2009 - 20:41
Het wonder is al weer geschied...een lichte [noem dat maar lichte] euforie heeft zich van mij meester gemaakt: Het is lente! Net op 't moment dat je alle hoop laat varen, dat je grieperig als een dweil op de bank hangt, knalt plotseling de zon door... Zit je verdwaasd met je bleke hoofd onwennig op een volgepoepte tuinstoel tegen het zonlicht te knipperen. Maakt het gekwetter van de vogels een gigantische drumsolo op je trommelvliezen. daarover gesproken: ik las vandaag in de krant dat neurologen melden dat zingende vogels gelukkig zijn. "Bij het toezingen van een vrouwelijke toehoorder is er een lawine aan dopamineafgifte in uiteenlopende hersendelen". Kom maar op met die serenades heren... Terug naar het ultieme lentegevoel: Fiets je door de stad met de wind door je haar en een openfladderende jas. Ruik je de narcissen, liggen jongeren "Vondelpark" te spelen, kussen paartjes ongestoord op banken, krijgen de noodlijdende winkels eindelijk weer bezoek van vrouwen die gretig een nieuw vrolijk "kleedje" willen. Stromen de terrassen vol, doet de ijssalon weer goede zaken, lijkt iedereen vrolijk en zorgeloos. Drink je rosé in de avondzon en ben je s'ochtends groggy van de zomertijd. Mmmmmm...wat een geluk! Ik wil de wei in en languit liggen in het gras met m'n handen onder m'n hoofd dromend naar de blauwe lucht.. P.S luister vooral eens naar "April in Paris" van Helen Merril. Als je het dan nog niet voelt, is er altijd nog de huisartsenpost voor hardnekkige ontkenningsgevallen.
Naakte wijfjes
28 februari 2009 - 17:04
Wederom op de valreep van de, in mijn ogen, meest deprimerende maand van het jaar, een teken van leven. Lig al een paar dagen met griep in bed en ben dus van mijn geloof af dat de "rattekorrels" met de onuitsprekelijke naam preventief werken. Toen ik laatst door de mistige tuin naar mijn atelier slofte viel mijn oog opeens op kleine witte accenten. Ik keek nog eens goed en er welde een golf van hoop op in mijn mottige hart. Sneeuwklokjes! [in de volksmond Naakte wijfjes of Vastenavondzotjes genoemd]. Ieder jaar steken ze hun kopjes moedig op, en ieder jaar weer ben ik blij verrast ze te zien tewijl ze toch tot de vaste huishouding van de tuin behoren. Ondanks hun winterse benaming is de sneeuwklok voor mij het symbool van de lente, dat er weer betere tijden aanbreken. Het herinnert me ook altijd aan mijn "carrière" als padvinder. 22 februari in nl. Baden-Powell dag: de jaarlijkse feestdag binnen de internationale scouting beweging. Op deze dag wordt de verjaardag van de "Opper Akela" en zijn vrouw gevierd. Opeens zag ik mijzelf, staande in de grijze tuin, in mijn blauwe uniform met het kittige vilten "stewardessen" mutsje op. Om mijn nek het zelf geknoopte koord met zilverkleurige fluit, en om mijn mollige buik een stoere bruine riem. Lang geleden, op 22 februari, mocht ik omdat ik padvindster was [en gelukkig de enige uit de klas..] op deze feestdag met mijn uniform naar school, gewapend met een tuiltje sneeuwklokjes, die ik vervolgens aanbood aan de juf. Stiekem denk ik wel eens dat het uniform, en vooral dat mutsje, de enige reden voor mij was om jarenlang iedere zaterdag middag in de bossen van Baarn onduidelijke dingen te doen in een muf ruikend clubhuis. Vervolgens stapte ik mijn eigen "clubhuis" binnen waar het lekker naar verf en koffie rook.
Licht en lucht
31 januari 2009 - 15:07
Mijn hemel, wat kan een mens een troep maken. En zeker dit mens! Maar op een gegeven moment is het genoeg. Je ziet door de bomen het bos niet meer, door de kwasten de verf, whatever. Daad bij het woord, mouwen opgestroopt, uitzoeken, weggooien, ordenen, stapelen, poetsen en dweilen, muizenplaag te lijf en het resultaat is een overzichtelijk, opgeruimd, welriekend atelier. Wat een lege werktafel voor mogelijkheden biedt... Je krijgt warempel zin om nieuw werk te maken! En de nieuwe computertafel met verstelbare bureaustoel moet er voor zorgen dat ik geen lamme schouder meer krijg. Heerlijk: de zon schijnt, de wind waait en mijn hoofd is opgeruimd. Als een echte Ram ruik ik de lente en barst ik van de plannen. Licht en lucht, dat heeft een mens nodig.